Het lied van de Sint-Sebastiaansgilde noemt men 'Ons Banier'. Door de meeste Dendermondenaren wel gekend als het reuzenlied waar de Gruëte Manne op dansen tijdens hun jaarlijkse Ommegang. De oorspronkelijke tekst ging verloren, de refreinmelodie bleef echter bewaard en zou uit de 17e eeuw dateren. In 1856, ter gelegenheid van de plechtige inhuldiging van de Sint-Sebastiaansgilde, heeft Hendrikzone (E. Hiel) andere verzen gedicht. Godfried Stauff (Klemens Wytsman) heeft het refrein geharmoniseerd en de coupletten getoondicht.
Heft Ons Banier
’t sein der vrijheid aller Belgen zoo dier
Wee die haar raken zou
Eerloos en zonder trouw
Ons Banier is ons dier
Ook dragen wij ze hoog en fier
God bevrijde Ons Banier
Als ’t Vaderland ons roept tot strijden,
nog vaardig van de aloude tijden,
zal Vlaanderens volksbestaan en macht,
zich vesten op der Gilden kracht,
de heldenroem zal nog herleven,
dat Belgen in den sporenslag
verhief, en Frankrijk schrikken zag.
O praelstuk van ons eigen glorie,
aanhoor ons Gildes grijz’ historie,
gesticht door eene prinsenhand,
hier eeuwen bloeit ons broederhand;
ons boek vereenigt trots te samen,
een reeks van grootsche vorstennamen;
en Vlaandrens Grave’s koningszoon,
uit liefde en gunst schonk u ten loon.
En, zie nu bij uw statig wapperen,
vergaert ons schutgeest zijne dappren,
wij komen allen hand in hand,
verbroedren voor het vaderland!
Onz’ zang zal van uw lof herschallen,
en immer klinkt aan Denderwallen,
o dierbare Standaert, wees gegroet,
aan u ons hart, aan u ons bloed.
